गेल्या महिन्यातली गोष्ट.
तरूला नवी टोपी घेतलेली.
त्याला ती एवढी आवडली,
कधी बघावं तेंव्हा
तरू टोपी घालूनच असायचा.
अंघोळ करताना
आणि झोप लागल्यावर फक्त
तो टोपीशिवाय दिसायचा.
मऊ होती टोपी.
निळ्या, हिरव्या,जांभळ्या रंगाच्या
एका जाडशा दोरीला वर्तुळाकारात
फिरवत फिरवत
तयार केली होती ती
कुणा कलाकारानं!
ती घालून घरात तो फिरायचा.
अंगणात खेळायचा.
त्याच्या डोक्यावरून कुणी
गमतीने टोपी काढलेली
त्याला आवडायचं नाही.
त्याचे सुंदर,मऊ केस
बघायची सवय झाली होती.
ही टोपी कुठनं आली मध्येच
असं वाटत रहायचं.
धुवायला घेतलेली सुध्दा त्याला चालेना.
रडून मागायचं कळायला लागलंय त्याला आता.
ओली तर ओली पण टोपी हवी.
कसं वेडं व्हायला होतं ना एकेका वस्तूने.
हसायलाच यायचं खरं तर
त्याचं हे वागणं बघून.
तो झोपल्यावर टोपी धुता यायची.
त्या दिवसात मी तरू म्हणून जी चित्रं काढली
ती सगळी त्या टोपीचीच चित्रं आहेत.
मला मात्र सवयीनं त्या टोपीतला
त्याचा तो हसरा चेहेरा दिसत राहतो.
ग्रेटुली तरुली!!
