तळहातावरच्या रेषा बघून ‘चित्र ! ’
असं आनंदानं ओरडणारा तरू आठवतो आणि
खूप गंमत वाटत राहते.इथे तिथे चित्रं दिसत असतात त्याला.
त्याची ही नजर सुंदरच आहे.
काही दिवसांपूर्वी त्याच्याबरोबर रात्रीचं आभाळ बघताना
त्याला आम्ही चांदण्य़ा दाखवत होतो आणि त्याला ते नीटच
समजत होतं.पतंग,माणूस,हरीण,त्रिकोण,चौकोन असे कितीतरी
प्रकार.मग ती रोजचीच करमणूक झालेली.
अलिकडेच तरू रुपालीला सांगत होता,
"आई,दिवसा तारे कुठे असतात माहित आहे?"
"कुठे?"
"त्यांची meeting असते अगं."
आई आणि बाबांच्या नेहमी असणार्‍या
meetings मुळे तरुला meeting हा नुसता शब्दच नाही
तर ती काहीतरी ठरवण्यासाठी वगैरे असते हे सुध्दा
माहित आहे.
"हो? अरेच्च्या!
तार्‍यांची meeting?"
"ते ठरवत असतात, आज आपण कुठे उभं रहायचं
आणि आज रात्री कसलं चित्र तयार करायचं!"
रुपाली ऐकतच राहिली.काय बोलावं ते सुचेना तिला.
असा विचार कधीच नव्हता केला आपण.
हा असा कसा विचार करतो याचं प्रचंड आश्चर्य तिला वाटलं.
ती त्याच्याकडे किती तरी वेळ कौतुकाने बघत होती.
हसत होती.
आभाळात कुठल्यातरी ढगावर वर्तुळाकार बसून
सगळे तारे त्या रात्रीच्या चित्राविषयी चर्चा करतायत,
असं दृश्य तिच्या डोळ्यासमोर दिसत होतं तिला.
उजेडात न्हात होता एवढं मात्र नक्की!
