तरुला चित्रं काढताना बघणं
हा एक खूप प्रसन्न असा अनुभव आहे.
कारण तो इतका गंभीर होत चित्रं काढतो,
आपल्याला त्याच्या त्या सुंदर एकाग्र होण्याचं
हसू येवू शकतं.
खूप प्रयत्‍नांनी त्याने
त्याच्या रेषेवर हुकुमत मिळवलीय.
हो असं म्हणता येईल,
कारण किती सहजतेनं
तो वर्तुळं आणि सरळ रेषा काढतो !
एखाद्या झपाटलेल्या चित्रकारासारखा
तो एकामागे एक अशी चित्रं काढतच सुटतो.
दिवसाला चाळीस चित्रं तरी होत असतील त्याची.
मग त्यात झुक झुक गाडी या विषयावरचीच बरीच असतात
ही एक वेगळी गंमत आहे.
त्यासाठी मला खूप लिहावं लागणार आहे .
आज फक्त एकच गोष्ट सांगतो,पहिल्या स्मरणचित्राची.
सव्वीस जानेवारी नंतरचा दिवस असणार तो.
रुपालीने कागदावर झेंड्याचं चित्र काढलेलं.
त्या दिवसात तो एक नवाच आनंद होता.
‘झेंडा उंचा रहे हमारा’हे तर तरू सारखं म्हणत होता.
रुपालीच्या चित्रात त्याने दोन छोटी वर्तुळं
आणि त्यांना जोडून दोन लहानश्या रेषा खाली ओढल्या.
आणि म्हणाला,"ही आजी आणि हे आजोबा"
म्हणजे त्याला शिरगावचं झेंडावंदन आठवत होतं तर.
नंतर त्याने तिथंच बाजुला चकलीसारखं काही काढलं.
आणि म्हणतो कसा,"आणि ही जिलेबी!!"
त्यादिवशी आजीने केलेली जिलेबी
झेंड्याच्या आठवणीला अश्शी चिकटलेली होती!
बालचित्रकलेची हिच तर खासियत आहे ना.
तिथं मनातलं कागदावर उतरायला
अडचण कसली ती येतच नाही.
तरुने मोठी गोड सुरुवात केली ना
स्मरणचित्रांची!
जिलेबी!!!
