शिरगावच्या पावणाईच्या जत्रेतल्या त्या खेळण्यांच्या दुकानातून
रुपालीने तरुसाठी भातुकलीची खेळणी घेतली
त्यावेळी मला माहितच नव्हतं मुळी
की त्यांच्यामुळे इतकी धमाल येणार आहे!
त्या रात्री आम्ही जेवलेले असूनही पुन्हा
किती तरी वेळा जेवलो!!
दोनच मिनिटात तरुचा स्वयंपाक व्हायचा
आणि पुन्हा पुन्हा ताटं वाढली जायची.
तिथं जवळच खोट्या नळाखाली भांडी धुतली जायची.
गॅसवर लगेचच कढई ठेवायचा तरू.
चिमटीनं हळूच मीठ सोडायचा भाजीत.
ही मजा दिवसागणिक वाढतच चाललीय.
आता परवा तर मला आणि मालनला
skype वर जेवू घातलं त्याने.
त्यात जेवणाबरोबर चटणी,लोणचं
या गोष्टीही होत्या.
वाटाणे-भात केलेला.
जेवण बनवताना त्याची commentary सुरू होती.
आता भांडी खूप वाढली आहेत.
लाकडाची, प्लॅस्टिकची,स्टीलची..
वेगवेगळ्या पदार्थांची ही मेजवानी,
ते जेवण्याचं नाटक,आणि मग ढेकर देण्याचंही नाटक..
मजा असते नुसती.
कधी कधी ते मग हॉटेलमधलं ‘किचन’ होतं.
घरात हॉटेल अवतरतं.
मी आता विचार करतो तेंव्हा कळतं,
रुपालीने हे केवढं मोठं आनंदाचं दालन खुलं केलं तरुसाठी!
खरं तर सगळ्यांसाठीच!!
मी बचत गटांतल्या स्त्रियांना
ही गोष्ट नेहमी सांगतोय तेंव्हापासून
"मुलगा म्हणून त्याने चेंडू किंवा गाड्या
किंवा बंदुकीने खेळावं
असं नका समजू.
त्याला लहानपणापासूनच स्वयंपाकाची गोडी लावली
तर किती समजूत येईल पुढच्या पिढीत याचा विचार करा.
एक साधी-सोपी पण वेळेवर केलेली कृती
पुढच्या आनंदाचं आरक्षण ठरणारी असेल!
No comments:
Post a Comment