मे महिन्यात तरू इकडे कोकणात आलेला.
पुण्याचं आणि कोकणाचं
कथा कादंबर्‍यांमधलं प्रेम वाचतोच आपण खूपदा.
माधुरी पुरंदर्‍यांच्या एका पुस्तकातला ‘यश’ नावाचा लहान मुलगा
असाच मे मध्ये मामाच्या गावाला जावून समुद्र,आंबे फणस..अशी खास
कोकणातली मजा करतो.तरू कितीतरी वेळा यशची गोष्ट ऐकत असतो ही.
आपली ही गंमत यशसारखीच आहे हे त्याला कळलंय.
पण ऑफिस असल्याने बाबा तरुसोबत सतत राहू न शकल्याने एक घोटाळा झाला होता.
तरुला या आनंदात बाबाची कित्ती आठवण येत होती हे त्यालाच ठाऊक!
बाबा तिथं बागेत घेवून जायचा,किती खेळत असायचा त्याच्या बरोबर!
केवढ्या नव्या नव्या गमती सांगायचा..गाड्यांच्या,विमानाच्या..
‘बाबाला खूप खूप माहित आहे सगळं!’असं एकदा तरू म्हणालासुध्दा बोलता बोलता..
संध्याकाळीतर रडवेला होत"मला आत्ता बाबा हवाय"असं त्याचं सुरू झालेलं.
काय काय करून विसर पाडावा लागायचा.मला मी दादांसाठी किती व्याकुळ व्हायचो
ते आठवलं.सगळ्यांचंच होत असणार ते!
मन रमत नाही.कुणी किती समजावलं तरी ते पटत नाही.
रुपाली तर खिशातून हात काढून ,
"हा घे बाबा. माझ्या खिशात होता ,आता तुझ्या खिशात ठेव."असं म्हणायची.
थोडा वेळ हसायचा तो ही.खिशावर हात ठेवून.
पण मग पुन्हा सुरू व्हायचा,"बाबा हवा"
तरी सुट्टीत राहुल येतच होता सारखा.त्याला तरी कुठे करमत असणार?
बाबा आला की त्याला चिकटायचाच दिवसभर मग.
दोघांच्याच गोष्टी ऐकत रहायचो आम्ही!
फिरायला गेलो तरी हा आपला बाबाच्याच कडेवर.
त्याच्या केसांतून हात फिरवत राहणार.
त्याचे लाड करणार.
तो नसताना केलेल्या सगळ्या गोष्टी त्याला सांगत राहणार.
तरू आणि बाबाची कितीतरी चित्रं मला मग शांतपणे काढता यायची.
लांब राहून.
त्या दिवशी रात्रीची जेवणं झाल्यावर पेंगुळलेल्या तरुला घेऊन राहुल उभा होता.
अंधार झालाच होता. वारा छान येत होता.
पश्‍चिमेला चवथीची चंद्रकोर मावळायला आलेली.
डोंगरावर विसावली होती जणू.
तरू बाबाच्या खांद्यावर डोकं ठेऊन तिकडेच बघत होता.
सहज.झोपला नव्हता.पण बडबड थांबली होती.
मी म्हटलं,
"तरुली,चंद्र बघितलास का?बघ किती लाल लाल दिसतोय ना?"
तरू बघतच होता.नंतर तो जे बोलला ते ऐकून आम्ही सगळेच अवाक झालो.
तो असं बोलू शकतो हे माहित झालंय आता..तरीही खूप सुंदरच बोलला तो
तेंव्हा.
तो म्हणाला,
"चंद्र झोपतोय ,डोंगराच्या खांद्यावर!"
Great!
त्याला हे सुचतं कसं?
