‘राजगड’

तरुची आणि अंजोरची अगदी गट्टी आहे.त्यांच्या ‘स्नेह’ नावाच्या शाळेतला हा ‘स्नेही’!
दोघांना सुट्टीत सुध्दा भेटायचं असतं.सकाळी शाळेत,मग संध्याकाळी बागेत दोघे एकत्र असतातच.आणि मग एकमेकांच्या घरी जाणं तर दोघांनाही खूपच आवडतं.
आता दिवाळीच्या सुट्टीत दोघांनी छान किल्ला तयार केलाय.अर्थातच आई बाबा मावळे आणि हे राजे.
तरू तर म्हणतोय,"आमचा ‘राजगड’ आहे.

खरंच राजगडासारखा अवघड आहे बाबा!!

‘मिक्सर’

"तरू,जेवताना घाई नको करूस.प्रत्येक घास खूप वेळ चावायचा.
आणि मग शांतपणे,सावकाश घास गिळायचा."
तरू डाळ भात खाताना रुपाली त्याला समजावत होती.
प्रत्येक वेळी रुपाली असंच काही सांगायला लागली की
तरू अगदी एकाग्र होवून ऐकत राहतो.तिच्या डोळ्यात बघत राहतो.
त्याच्या मनात ते सगळं उतरतंच.
तरुला काही तरी सुचलं होतं.त्याच्या डोळ्यात चमक दिसत होती.
"म्हणजे आई,पोटात भाताचा ‘ज्यूस’च तयार होईल ना?
आई,गंमतच आहे ना आपलं तोंड म्हणजे!"
"म्हणजे रे?" न कळून रुपालीने विचारलं.
"आपण दाताने सगळं बारीक करतो ना,
तोंड म्हणजे मिक्सरच आहे ना!"
दुपारी ज्यूस वगैरे करताना बघतच असतो ना तो.

"बरोब्बर!" रुपालीला सुध्दा मजा वाटली होती.

‘डोंगराची बी’

मधल्या काळात काय काय झालं आणि लिहिणं झालं नाही.
तरुच्या किती गोष्टी नुसत्या मनात गर्दी करून राहिल्या.
... आठवतील तशा रोजच सांगणार आहे.

अगदी गेल्या आठवड्यातली ही गोष्ट.

तरू एखाद्या ठिकाणी टक लावून बघायला लागला की
प्रकाश नारायण संतांच्या लंपनची आठवण
येणार म्हणजे येणारच सोडा!
त्याच्या डोक्यात ‘पतंगाच्या दोर्‍याचा गुंता सोडवण्याचा विचार’
लंपनसारखाच सुरू असतो.सतराशे साठ वेळा तरी त्याला
अगदी जगावेगळे म्हणता येतील असे प्रश्‍न पडतात.
रुपालीला आता त्याच्या अशा प्रश्‍नांचं आश्‍चर्य वाटणं कमी झालंय म्हणा.
पण तो मात्र तिला नेहमीच चकीत करतोच करतो.

लहान मोठ्या डोंगरांकडे बघून तो म्हणालेला..
"लहान डोंगरच मोठे होतात का?झाडासारखे?
आई,डोंगराची पण बी असते का गं?"