सिध्दगिरीचा डोंगर

गेल्या डिसेंबरमध्ये
तरू पहिल्यांदाच नाटकाची तालीम बघत होता.
रोज मुलं येतात.गच्चीवर जातात.
खेळतात.उड्या मारतात.
आणि मग ‘नाटक’ करतात.
आजोबा त्यांना काहीतरी मध्ये थांबवून सांगतात वगैरे..
रोज रोज त्याच गोष्टी घडायच्या.
मुलं(तरुच्या भाषेत दादा,दिद्या..)काय बोलतात
ते आता
त्याला कळलही होतं.

शाळा भरते. ‘सिध्दगिरीच्या डोंगरावर वनभोजन जाणार’ असं शिक्षकांनी सांगताच मुलं‘हेsss’करून ओरडतात.
मुलं वनभोजनाला निघालेली असताना त्यांचा रस्ता अडवला जातो.डोंगरावर खाण होणार त्यामुळे सगळ्या डोंगराला कुंपण घालणार्‍या खाणवाल्यांचा मुलांना खूप खूप राग येतो.

तरुला नाटक छानच कळलेलं!

नुकताच चालू लागलेला तरू नाटकातलं पात्र बनून
त्याच्या नकळतच रंगमंचावर फिरत होता.
गाणी गात होता.
वेळेवर संवादही म्हणत होता.
त्याला तसं करताना बघून
मुलांना,आम्हाला खूप हसायला येत होतं.

त्यानंतर अंथरुणावर ऊशी ठेवून
तो तिला ‘सिध्दगिरीचा डोंगर’ म्हणायचा.
आणि एकटाच सगळं नाटक करायचा.

आश्चर्याची गोष्ट अशी की सहा महिन्यांनी
तरू पुन्हा आजोळी आला तेंव्हा
जिथं नाटकाची तालीम व्हायची तिथं तो पहिल्यांदा पोहचला.
तिथंच कुठंतरी पडलेली छोटीशी काठी त्याने उचलून हातात घेतली आणि
तो झाला नाटकातला मुलांना अडविणारा वॉचमन.
तरू कधीच नाटकात शिरलेला.
आम्ही बघतच राहिलो.
त्याला सगळे संवाद आठवत होते.
"ए पोरांनु, कुठं चालला तुम्ही?"
"डोंगरावर"
"कशाला?"
"वनभोजनाला"
"जायला मिळणार नाही."
"का पण?"
"काम चालू हाय. रस्ता बंद हाय"
दिवसभरात कितीतरी प्रयोग बघण्याचे
आणि त्या निमित्ताने नाट्यानुभवात रमण्याचे
क्षण
तरू आम्हाला देत होता त्यानंतर महिनाभर!!