तरू चित्रपटगृहात बसून शांतपणे एखादा चित्रपट पाहू शकतो हे त्या दिवशी आम्हाला पहिल्यांदाच कळलं.
‘तार्‍यांचं बेट’ या चित्रपटाविषयी ऐकलेलं.बघावासा वाटत होता. म्हणून झोपलेल्या तरुला घेवून आम्ही मोठ्या धाडसानेच
बघायल गेलो. रुपाली,मी आणि तरू.तिथल्या आवाजाने जाग आलीच त्याला.पण तो रडला नाही.मला वाटतं,"आई,कुठे आलोय आपण?"असं विचारलं त्याने.रुपालीने हळू आवाजात पण छान उत्तर दिलेलं,"सिनेमा बघतोय आपण.मोठ्या पडद्‍यावर गोष्ट बघायची आपण."
गोष्ट म्हटल्‍यावर भीतीच्या जागी उत्सुकता आली.रुपाली त्याला भारीच समजावते नेहमी.शांतपणे कसं बोलायचं असतं हे तरू आईकडनंच शिकतोय.
मग तरुने ती दादा आणि दिदीची गोष्ट लक्ष देवून बघितली. मध्येच रुपालीबरोबर शंकानिरसन चालू असायचं,पण ते हळू आवाजात.गोष्टीत शाळा,सायकल,होडी,भजन,तबला..असं आवडणारं काही काही होतं.त्यामुळे तो रमला होता.मुंबई,हॉटेल,डबलडेकर बस यामध्ये तो चित्रपटातल्या मुलांइतकाच हरवला होता.आई,बाबा,आजी,पोलिस ही सगळी मंडळी त्याच्या लगेचच ओळखीची झाली.एवढ्‍या मोठ्या अंधारात भला मोठा पडदा आणि एवढी माणसं एकत्रं बसून एक ‘गोष्ट ’बघतायत हा तरुसाठी एक नवीनच अनुभव होता. आणि आमच्यासाठी तरुने सिनेमा बघणं हा!
सिनेमा संपल्यावर आम्ही बाहेर आलो. गोष्टीतनं बाहेर पडणं अवघड होतं पण.‘तार्‍यांचं बेट’चं पोस्टर समोरच्या भिंतीवर दिसत होतं.तिथं ती गोष्टीतली दिदी,दादा,आई,बाबा..बघून तरुला जाम मजा वाटली.
काय काय बघितलं तरू? या रुपालीच्या प्रश्‍नाला बरचं मोठं उत्तर दिलेलं त्याने.पण त्यातली गंमतीची गोष्ट सांगायची तर तो म्हणालेला,"आई,आणि त्या मावशीने चूळ भरली!’ होडी चोरीला गेली त्यादिवशी सिनेमातली आई सकाळी तोंड धुण्यासाठी अंगणात येते तर होडी जाग्यावर नाही.ती चूळ भरताना दचकते हे दाखवण्यासाठी दिग्दर्शकाने ते दृश्य फ्रीज केलेलं.तरुच्या ते बरोबर लक्षात राहिलं!
अलिकडेच त्यानंही दात घासायला सुरू केल्यामुळे ‘चूळ भरणे’ म्हणजे काय ते कळलं असावं.नवे शब्‍द किती गोळा होतात त्याच्या झोळीत रोज?
No comments:
Post a Comment