‘कावळ्य़ाचं पिल्लू’

तरू जून मध्ये चार वर्षांचा होईल.
गेली दोन वर्षे तो नाटक कसं बसतं हे बघतो आहे.
खरं तर चार वर्षे बघतोय असंच म्हणावं लागेल.तो सहा महिन्यांचा असताना
त्याने ‘छोटीशी सुरुवात’ हे नाटक बाबांच्या मांडीवर झोपून बघितलेलं.
तो दिड वर्षाचा असताना त्याने ‘बारा विरुध्द एकवीस’ हे नाटक शांतपणे
एकट्याने बसून बघितलेलं.नंतर सहा महिन्यांनी त्यातला एक प्रसंग चक्क
सादर करून दाखवलेला. मागे त्याविषयी मी लिहिलेलंच आहे.‘मन पाण्याचे’च्या
रंगीत तालमीपर्यंत त्याने मुलांबरोबरीने तालीम केलेली.त्यांच्याबरोबर रंगमंचावर
तो वावरलेला.विंग,स्पॉट,ब्लॅकआऊट वगैरे शब्द नुसते कळले नाहीत तर तो ते बोलण्यातून
वापरत होता.या वर्षी तर त्याने पूर्ण तालमी,आणि मुख्य अशा चार प्रयोगांमध्ये तीन ते चार
मिनिटांची अशी असणारी कावळ्याच्या पिल्लाची भूमिका केली.प्रवेशालाच टाळ्या मिळवल्या
आणि नंतर सर्वांनी किती कौतुक केलं त्याचं!
एक नाटक म्हणजे केवढ्या आठवणी!केवढी धमाल!!
दोन कावळ्यांच्या जोडीला असलेलं हे पिल्लू उड्या मारीत
रंगमंचावर येतं आणि बोबड्या बोलात ‘ताssव,ताssssव,ताsssssव!’करीत,
मोठ्या कावळ्यांकडे बघत,त्यांचं अनुकरण करीत,ओरडत,ओरडत
निघून जातं.पिल्लाच्या त्या कोवळ्या, निरागस हाकांनी प्रेक्षागृहात
कावळ्यांविषयी कसं अकृत्रिम प्रेम दाटून येतं हे बघणं हा एक सुंदर अनुभव होता.